Bog je poslao Albancima akademika, prof. dr Kaplana Burovića da se spotaknu o njega i tako da – nolens-volens – manifestiraju svoju intelektualnu ograničenost, bedu i neznanje, svoj šovinizam i rasizam, intoleranciju prema naučnim istinama, koje im se ne sviđaju, svoju besmisljenu i neograničenu, slijepu mržnju prema drugim narodima, na kraju i svoju monstruoznu nezahvalnost prema samom Akademiku.
Albanska socijal-fašistička klika Envera Hodže, videći da se više ne može održati na vlast pod zastavom « komunizma », lansirala je 1990. godine na Zapad svog agenta, književnika Ismaila Kadare, sa

instrukcijama da se pretstavi kao politički emigrant, pa i kao disident Br. 1 Albanije, Evrope i svijeta, a sa nadom da će mu se dodjeliti Nobelova nagrada i vratiti se u Albaniju kao Vaclav Havel u Češkoj. Njegovo « emigriranje » klika na vlast je proslijedila angažujući Albance Albanije i njene dijaspore, svih zastava i zastavica, da udaraju u sve bubnjeve i zurle da je njihov Kadare disident Br. 1 Albanije, Evrope i svijeta, a podržavani su i od svih « socijalističkih »-« komunističkih » grupacija i partija Zapada, posebno od udruženja prijateljstva zapadnih zemalja sa Albanijom, od vremena u službi albanske socijal-fašističke klike na vlasti. Više od svih urlao je sam Kadare da je disident Br. 1 Albanije, Evrope i svijeta, preko svojih izjava, intervjua, članaka i knjiga, dokazujući tu svoju « disidenciju » negiranjem i najobičnije disidencije stvarnim disidentima Albanije i svijeta, posebno našem književniku i naučniku, akademiku, prof. dr Kaplanu Buroviću, jedna od posebnih njegovih misija kojom je zadužen prilikom lansiranja na Zapad od albanskog SIGURIMI-a (Pandan „naše“ UDB-e).
Pošto su Enverovci, da bi dokazali svijetu da uspostavljaju demokratiju, bili prinuđeni da puste iz svog zatvora Akademika Burovića (Afirmiran među njima pseudonimom RESULI), od vremena poznat kao disident, pa je kao disident – posle izdržanog zatvora u Jugoslaviji – i emigrirao iz Jugoslavije u Albaniju, bojali su se da se sada ne afirmira i kao disident Br. 1 Jugoslavije i Albanije, Evrope i svijeta, sljedstveno da mu se ne dodjeli i Nobelova nagrada. Od pre više decenija klika Envera Hodže, u saradnji sa klikom Josipa Broza Tita, učinila je sve da Akademiku Buroviću zaborave ime i njegova rođena djeca. Odmah po puštanju iz albanskog zatvora pisali su za njega i u francuskom listu L’HUMANITE da je izdržao 20 godina zatvora tobože kažnjen kao agent UDB-e.
I pored svestrane podrške stalinista Zapada i urnebesne propagande Albanaca svih boja i zastava da je njihov Kadare disident Br. 1 svijeta, ovaj nije uspio da se nametne Zapadu ni za najobičnijeg disidenta Albanije, kamoli i za Disidenta Br. 1, ni svijeta, ni Evrope, pa ni Albanije. Naprotiv, iz dana u dan sav je svijet shvatio sve jasnije da on ne samo što nije disident, već da je i agent albanske mafije na vlasti i da je lansiran na Zapad sa misijom.
Posebne zasluge za ovo ima upravo Akademik Burović, koji, i pored svih prepreka, zabrana i pretnji, pa i atentata, uspio je da privatno objavi, prvo na albanskom jeziku, a zatim i na francuskom i srpsko-hrvatskom svoje značajno djelo PRAVO LICE ISMAILA KADARE, kojim ga dokumentima, činjenicama i zdravim naučnim argumentima demaskirao i raskrinkao na taj način da je jadni Kadare bio prinuđen da skime masku i da nam pokaže njegovo pravo lice. Lično je izjavio ne samo da nije disident, već i da neće ni da bude disident, pa ni nacionalista.
Enveristička klika na vlast, videći da im propade pokušaj da afirmira svog Kadarea za disidenta Br. 1, odjednom promeni list i sada, preko svojih agenata, poče da udara u sve bubnjeve da albanski narod nema svoju disidenciju, jer – kad se Kadare ne prihvaća za disidenta Br. 1, onda bolje je i da se negira postojanje disidencije, negoli da im ispadne jedan tuđinac, što više i Jugosloven, Akademik Burović, za disidenta, i to za disidenta Br. 1 Albanije, pa i Jugoslavije, i Evrope i svijeta. Posebno jer je ovaj Burović, upravo kao disident, ogrezao u krvi boreći se protiv njih, koji nema tog zločina što nisu učinili protiv njega i njegove porodice, njegove maloletne djece, masakrirana na monstruozan način.
Tako, u borbi protiv Akademika Burovića, udružili su se dva cilja albanske mafije na vlasti: Prije svega cilj da se ne afirmira jedan njihov neprijatelj, koga su oblili u krvi svojim monstrioznim zločinima, a zatim i da se Nobelova nagrada ne dodjeli jednom Jugoslovenu, koji su za ove Albance nezamislivi.
Treba znati da je Akademik Burović ne samo jugoslovenski, već i albanski književnik. On je počeo da piše i da objavljuje na svom srpskom jeziku, u Dubrovniku, gde je još 1952.godine objavio disidentnu poemu BOJANA. Naredne, 1953, on je u Beogradu glavni i odgovorni urednik lista ISKRA; 1954.objavljuje svoj disidentni naučni rad O DETERMINCIJI DRUŠTVA I DRUŠTVENOG UREÐENJA; 1958.objavljuje roman FANOLA, dok ga 1959. hapse i osuđuju kao disidentnog književnik na 18 mjeseci strogog zatvora, koji je izdržao do poslednjeg dana u KPD Idrizovo, kraj Skoplja.
Godine 1954. Albanci Jugoslavije počinju da mu prevode i objavljuju na svom jeziku pripovijetke, pošto su im se sviđale, kako su to činili i sa pripovijetkama našeg poznatog književnika Ćamila Sijarića, pa i Čeda Vukovića. U međuvremenu je Akademik Burović naučio albanski jezik, pa je počeo i sâm da piše na tom jeziku, obrađujući i albansku tematiku. Njegove su pripovijetke i posebno roman FANOLA doživjeli ogroman uspjeh među Albancima, tako da ga šef katedre na Albanologiji u Skoplju uvodi u svoja univerzitetska predavanja kao afirmiranog savremenog književnika. I književnik Dušan Kostić, preko lista BORBA, izrazio se za njegove pripovijetke najpohvalnije. Albanski i strani istoričari književnosti (Kanađanin dr Robert Elsie) smatraju Akademika Burovića kao jednog od najvažnijih, kao glavnog, u grupi onih koji su u ’50-tim godinama XX veka udarili temelje kosovskoj umjetničkoj književnosti.
Tako je Akademik Burović, po izdržanom zatvoru u Jugoslaviji, emigrirao u Albaniju kao afirmirani književnik i disident, a sa namjerom da preko Albanije pređe u Sovjetski Savez, kao i mnogi drugi Jugosloveni prije njega, kao i njegov suborac general Vlado Dapčević. Tu je zaglavio, jer je upravo tih dana SSSR prekinuo diplomatske odnose sa Albanijom.
Nemajući kuda, Akademik Burović se posvetio studiranju albanskog jezika, književnosti i istorije, etnografije. On se i diplomirao po drugi put u Tirani, upravo za albanski jezik i književnost. Istovremeno on i piše, dok mu albanske vlasti, za svoje potrebe, ponešto od toga i objavljuju.
Tako, godine 1965. njemu objavljuju u Tirani roman IZDAJA, koji je doživio nezapamćen uspjeh. Dočekan je kao bestseler ne samo od Albanaca Albanije, već na sve strane svijeta. Albanska književna kritika ga proglašava za remek djelo albanske proze svih vremena, pa i za Jevanđele savremenog albanskog patriotizma. Jezik romana, geginsko narečje, inače persekutirano od vlasti, traži se za zvanični službeni i književni jezik Albanije.
Iako nema albansko državljanstvo, primaju ga za člana njihovog Saveza književnika, postavljaju ga na presidium svog plenuma, ljube mu ruku kojom je napisao to djelo, pa i otvoreno govore da je on tim romanom eklipsirao miljenika i rođaka Envera Hodže – Ismaila Kadare. Istaknute albanske ličnosti umjetnosti i kulture javno govore da je Akademik Burović, i da više ništa drugo ne napiše, samim tim romanom ušao za vječna vremena u istoriji albanske književnosti. Šta više i da je tim romanom zaslužio da mu se sred Albanije podigne spomenik nad svakim drugim spomenikom. Albanske ga vlasti uvode i u službeni program savremene književnosti.
Iako mu je prvo izdanje izašlo u 5.000 primjeraka, roman se traži na sve strane svijeta. Vlasti mu čine drugo izdanje u 20.000 primjeraka. Treće izdanje mu izlasi u 100.000 primjeraka, ne od vlasti, već od jednog „privatnog“ izdavača. Sledi IV izdanje, a zatim i peto, nezapamćeno u istoriji albanskog naroda za nijedan roman, kamoli i za jedan sada zabranjen roman, i to – jednog monstruozno sataniziranog autora, proglašenog i za neprijatelja albanskog naroda.
Treba znati da se u tom romanu ne tretira albanska tematika, već jugoslovenska, i da su glavne ličnosti Srbi, Crnogorci i Makedonci, Jugosloveni, pa i pokoji Albanac, došljak iz Albanije u Jugoslaviju, na Kosmet. Roman je očigledno disidentnog karaktera, jer nemilosrdno šiba po kliki Josipa Broza Tita, ali – u pežorativnoj ličnosti Mula Mamera Hodže – prepoznaše Envera Hodžu (Koga od tog romana počeše da ga posprdno nazivaju MULLAI !), pa se i u narod poče šaputati: „Ova izdaja Josipa Broza Tita, o kojoj piše Profesor Kaplan u romanu, aktuelna je i ovdje, kod nas !“.
I ovo je jedan od razloga što su ga uhapsili, pored glavnog razloga: potražnja  njegovog hapšenja od jugoslovenskih titoističkih vlasti kao uslov za uspostaljanje diplomatskih odnosa na rang ambasada.
Disidentni karakter stvaranja Akademika Burovića je neosporan, kao što je neosporno da je on disidencijom svoje poeme BOJANA prethodio ne samo Milovanu Ðilasu, već i svim disidentima Balkana, Evrope i svijeta. Sa druge strane, kao književnik, on ne pripada samo jugoslovenskim narodima, već i drugim narodima Balkana, Evrope i svijeta. Prije svega Albancima, pa Švajcarcima, moguće i kojem afričkom narodu, kako je sâm jednom prilikom izjavio: « Iako mi put nije crna, ja pripadam i narodu Kongo-a, jer u borbu za stvar čovječanstva sa Lumumbom sam se zbratimio ! »
Šovinistički i rasistički nastrojeni Albanci strepe da se Akademiku Buroviću ne dodjeli Nobelova nagrada, zato urliču na sva usta protiv njega i sataniziraju ga svakako. Taj njihov sasvim bezumni urlik ne samo da je stigao do najvećih visina neba, već i do toga – da negiraju postojanje albanske disidencije, samo i samo da bi tako negirali i njegovu disidenciju.
Prvi koji je javno i pismeno istupio protiv njegove disidencije jeste Ramiz Alia, presjednik Albanije i šef « komunističke » Partije rada Albanije. On je autor ne samo pomenutog klevetničkog napisa u listu L’HUMANITE, već i pretendiranja u njegovom djelu JA, RAMIZ ALIJA SVJEDOČIM ZA ISTORIJU da Akademik Burović nije uhapšen u Albaniji zbog njegovog književnog stvaranja, već zato što je tobože osumnjičen da je agent UDB-e, praveći nam se ovako kao da ne zna da su mu i u presudi napisali da se kažnjava zato što je u Albaniji pretstavljao političku i ideološku diversiju, što ovi Albanci, ni prije niti poslije Akademika Burovića, nisu napisali nijednom drugom političkom osuđeniku. Akademik Burović je sakupio i faksimiljno objavio dokumenta o njegovom persekutiranju u Albaniji. Vidite njegovo djelo ENVERISTIČKI SUDSKI PROCESI, gdje su objavljeni faksimili svih optužnica i sudskih rješenja. Apsolutno u nijednom od njih se ne spominje UDB-a ili bilo kakva njegova djelatnost u „službi Jugoslovena », kako su to napisali u klevetničkom napisu lista ‘HUMANITE. Naprotiv, u objavljena dokumenta jasmo piše da se osuđuje zato što u Albaniji pretstavlja političku i ideološku diversiju. Izvolite videti! Ovo ne smeta ovim Albancima da udaraju u sve svoje bubnjeve da je Akademik Burović hapšen i osuđen u Albaniji kao agent UDB-e.
Albanski književni teoretičar dr Ardian Maraši, koji je nekada pisao najpozitivnije o Akademiku Buroviću i istakao izuzetni disidentni karakter njegovog stvaranja, pa se time i doktorirao i kao takav, demokrata i antienverovac, imenovao za profesora na Sorboni Francuske, pozvan je od albanske policije i naređeno mu je da sada okrene stilus i da piše onako kako mu to oni naređuju. Vidite što je napisao na francuskom jeziku, sigurno po instrukcijama i naređenju Enverovaca :
„Pour être clair dans les termes, on notera qu’il ne s’agit pas là d’une poésie de la dissidence au sens strictement théorique et à la manière de la dissidence russe: dans l’Albanie « intra muros » aucune œuvre de dissidence n’était envisageable à cause de la répression et du régne sans partage du Parti-Etat. En revanche, on parlera de dissidence esthétique, qui serait une manière d’écrire en rupture total avec ce qui était publié à la même époque en Albanie. Les exemples les plus brillants en sont Arshi Pipa, Kasem Trebeshina, ou Martin Camaj, poéte du plus haut calibre européen, mais aussi romancier d’élite, à qui la nouvelle littérature albanais doit beaucoup. » (MARASHI, Ardian: La nouvelle poésie en Albanie,- u TRANSCRIPT – revue européenne des livres et des lettres, 2006.)
PREVOD: « Da bismo bili jasni sa terminima, beležim da ovdje nije riječ za disidentnu poeziju u striktnom teoretskom značenju i ruskom disidentnom načinu: U Albaniji « unutar zidova » nijedno disidentno djelo nije bilo konceptirano zbog terora i vladanja bes odvajanja Partije od Države. Sa druge strane, govorićemo za estetsku disidenciju, koja bi bila jedan način pisanja u punom otcepljenju od onog što je bilo objavljeno u isto vrijeme u Albaniji. Najsvijetliji primjeri su Arši Pipa, Kasem Trebešina, ili Martin Camaj, pjesnici od najvišeg kalibra, pa isto tako i elitni romanopisci, kojima je nova albanska literatura obavezna mnogo ».

Na 8 ispisanih strana interneta za novu albansku literaturu i za albansku disidenciju, Ardian Maraši apsolutno nigdje ne spominje ni ime Kaplana Burovića, iako zna sasvim dobro da je on « albanski autor koji je dao ton našoj (albanskoj) kulturi…dobro poznat i na međunarodnom nivou poštovan » ! (Ardian VEHBIU : « Të shpëtojmë Wikipedian shqiptare », sajt DERVINA : www.dervina.com).
Kako da shvatimo ovaj stav Ardiana Maraši ?!
 Zar nije ovaj Ardian onaj koji je iz Albanije( !) najljepše pisao i objavljivao članke i detaljne duge studije za nesumnjivu disidenciju Akademika Burovića, pa je tim studijama i branio doktorsku disertaciju?! Šta se to desilo sa njim pošto je otišao na Zapad ?! Nema sumnje da su ga Enverovci priklještili (ako od vremena nije bio u njihovoj službi !), pa je moguće sa njihovom misijom i stigao na Zapad, za što nam govori tretman koji mu čine ovi Enverovci pošto se vratio otuda: Imenovali su ga ništa manje već za direktora Albanološkog instituta. One koji su iskreno i dosljedno branili Akademika Burovića Enverovci su – objesili. Setite se samo dr. Ardiana Kljosi-a, pokoj mu duši !
Ali da vidimo neke aspekte citiranog fragmenta ovog, envrovskog Ardiana!

1.- Kako je moguće negirati albansku disidenciju, kad imamo u ruke poemu BOJANA, koja pretstavlja ne samo jugoslovensku, već i albansku disidenciju, jer se tu ne govori samo za Jugoslaviju, već i za Albaniju, isto i sa istih pozicija, ovog autora, koji je ne samo jugoslovenski, već i albanski autor?! Ili ne zna ovaj Ardian za poemu BOJANA?! Ili nije on taj koji ju je i preveo na francuski jezik ?! Zar nije Ardian autor ovog teksta: „...në kohën kur Shqipëria e trullosur i thurte hosana Diktatorit, në kohën kur nga katër anët s'dëgjohej tjetër veç „Trendelinë e këngë“, në kohën kur fashizmi ishte ulur „këmbëkryq n'Tiranë“, kurse poetët „dallkaukë“ për turp të vetë e të kombit çirreshin: „No! No! No pasaran!“, në një kohë kur shumëkush ndihej i lumtur dhe krenar t'i uronte ditëlindjen Diktatorit me vargjet lejfeliane „T'falsha unë prej ditëve t'mija!“, Kapllan Resuli mblidhte të gjitha mallkimet e nënzëshme të popullit, i qëndiste në vargje plot duf dhe, në vend të tufës servile me lule, i dërgonte Enver Hoxhës një tufë mallkimesh, të finalizuara në dyvargshin shekspirian: „Mallkue qoftë kjo botë e ndytë,/ Që të mban e nuk të mbyt!“ (Vjersha „Mallkimi i popullit“, me dedikim special „Enver Hoxhës për ditëlindje“, Burgu i Burrelit, me 16 tetor 1972). Vallë, kjo nëmë e zuri Enver Hoxhën një vit më pas duke i shkaktuar atij, siç pohohet sot, vdekjen klinike?... Poezia e Resulit, një prej shkrimtarve tonë më seriozë, ka karakter intim po aq sa dhe universal. Pikërisht ky dimension universalizues i saj e bën që të ketë sukses jo vetëm pranë popullit shqiptar, i cili ndihet shpirtërisht i lidhur me te nëpërmjet vuajtjes nën të njejtën diktaturë, por edhe në Evropë. Vargjet e tija tashmë flasin jo vetëm shqip, por edhe sërbisht, makedonisht, frengjisht, spanjisht, italisht...“ (MARASHI, Ardian: « Dialektika e shpresës»,- revija RREZJA JONË, Br. 5, Skadar 1993.)
PREVOD: „u jedno vrijeme kad je ošamućena Albanija pjevala  hosana (himne) Diktatoru, u jedno vrijeme kad je na sve četri strane odjekivalo « Trendelinë e këngë » (Tadanje himne za Envera Hodžu,- AM), u jedno vrijeme kad je fašizam zasjeo « skrštenih nogu sred Tirane », kad su pjesnici « ližisahani », na svoju sramotu i sramotu naroda urlikali : « No ! No ! No pasarant ! » (Stihovi pjesama Akademika Burovića !- AM), u jedno vrije kad su se mnogi osjećali srećnima i ponosnim da čestitaju rođendan Diktatoru sa lejfenianskim stihovima « Da t’i poklonim ja od mojih dana ! », Kaplan Resuli sakupljao je sva bezglasna proklinjanja naroda, izvezivao ih u stihove punog gnijeva i, umjesto ulizičnog buketa sa cvijećem, slao je Enveru Hodži struku proklinjanja, finalizirana u šekspirovskom dvostihu: « Da je proklet ovaj prljavi svijet,/ Koji te drži i ne davi te ! » (Poezija « Prokletstvo naroda », sa specijalnom posvetom « Enveru Hodži za rođendan », Zatvor u Burelju, 16. oktobar 1972.) Da možda ovo prokletstvo ne stiže Envera Hodžu godinu dana kasnije prouzrokujući mu kliničku smrt, kako se priznaje sada?!...Poezija Resuli-a, jednog od najserioznijih naših književnika, ima intiman karakter koliko i univerzalan. Upravo ova univerzalna dimenzija čini je da ima uspjeha ne samo kod albanskog naroda, koji se osjeća duševno povezan sa njim preko patnje pod istom diktaturom, već i u Evropi. Njegovi stihovi od vremena govore ne samo albanski, već i srpski, makedonski, francuski, španski, italijanski…“

Ali da možda Akademik Burović nije disident samo sa poemeom BOJANA i pjesmama „Prokletstvo naroda“, „No pasarant ! » ?! Ne samo u Albaniji, već i u Jugoslaviji, on je prosljijedio poemu BOJANA i drugim djelima. Spominjemo ovde samo pripovijetku « Književnik », koja je izvedena i pred sud kao corpus delicti njegovog « zločina ». Spominjevo ovdje i diserstaciju njegovu O DETERMINACIJI DRUŠTVA I DRUŠTVENOG UREÐENJA, Skoplje 1954.
U Albaniji, sada i na albanskom jeziku i sa tematimom čisto albanskom, on je nastavio svoju disidenciju (eklatantniju od disidencije ma kojeg drugog !) sa djelima koja su jedno važnije od drugog. Imamo prije svega roman IZDAJA, objavljen u Tirani 1965, zatim sonet « Doći ću ! », pa vrhunsku pripovijetku PLEH.
Kako prelazi u ćutnji Ardian Maraši ova djela, koja ni dan-danas ih nije dostigao nijedan od albanskih književnika, ni elitni Arši Pipa, niti superelitni Kasem Trebešina, pa ni ultraelitni Martin Camaj! Koje se njihovo djelo « estetske disidencije » može uporediti sa ovim djelima očite, najflagrantnije disidencije Akademika Burovića ?!
Kad bi ma koji od njih imao bar jednu pripovijetku kao PLEH, da ne govorimo o kojoj pjesmi kao sonet „Doći ću!“ (Da ne govorimo o romanu IZDAJA !), posebno kad bi to imao njihov Kadare, nebesa bi prolomili urlicima za njihovu disidenciju !!! Zar zato što je njihov autor jedan književnik koji je svojim nacionalnim porijeklom shka i shkavella (pežorativna imena kojima albanski šovinisti nazivaju Slovene, pa su tako nazvali i Akademika Burovića !), treba da se prelaze u šutnji, da se negira i njihovo postojanje, kao djela jednog stranog književnika, ako ne i kao albanskog književnika, kako već smatraju i spominju Kasema Trebešinu, koji im je izjavio, kao i Akademik Burović, da po naconalnom porijeklu nije Albanac, već Turčin ? Ili biti Turčin nije za osudu u Albaniji, kao što je biti Jugosloven ?!
Napominjemo da je sonet « Doći ću ! » napisan u ćeljiji monstruoznog zatvora Burelji, dana 03. novembra 1973, i da je odmah naučen napamet od osuđenika. I dok je autor čamio u taj zatvor, sonet je razbio zidove od armiranog betona i dospio na stranice glavnog organa štampe Saveza književnika Albanije NËNTORI Br. 7, Tirana 1987, pa mu je dodjelena i godišnja nagrada tog časopisa, naravno imenom jednog književnika blizak vlastodršcima, čijim je imenom objavljen. Ovo je primjer bez presedana u istoriji Istočnih zemalja i disidencije. A da imamo posla sa jednim čisto disidentnim sonetom, izvolite videti njegov prevod na našem jeziku :

DOĆI ĆU !

Deci
svih uhapšenika na svetu.

Koliba je hladna… Ničega nema…
U očima dečjim – ledene suze.
Razumeli niste što sudba sprema
I koja to neman oca vam uze.

Bezbroj vas patnji u korak prate,
Gložu vaša srca…i majke…jadnoj.
„Hoće l‘ doći, Duško, de kaži, brate?!“
« Naš je tata, Šano, u ćeliji tamnoj ! »

Od studeni drhte na mokroj slami.
Da me u snu vide žudno pozivaju…
…Doći ću, anđeli, tu – u toj tami,

Poljupcima toplim, ma da ne daju,
Pokriću vas nežno, jer vi ste sami…
Doći ću! Doći ću…i ja…na kraju!

2.- Negirajući Akademika Burovića Albanci negiraju i istinu o sebi i svom narodu, negiraju jednu svijetlu stranu svoje istorije, kad kažu da albanski književnici nisu stvarali « unutar zidova », da albanska istorija ne poznaje disidenciju. Pa koji je književnik na svijetu stvarao više od Akademika Burovića unutar zidova i to najmonstruoznijeg zatvora za koji zna istorija čovječanstva, gdje su ga i odrali 10 puta uzastopno na živo, mučeći ga i glađu dotle da je, da izvinete, srao i krv, pa je pretrpio i kliničku smrt. Italijanski književnik Setembrini, koji je afirmiran kao književnik zatvora, nije napisao ni stoti dio onog što je napisao Akademik Burović, iako zatvor i tretman Setembrinia niti se mogu uporediti sa zatvorom i tretmanom našeg Akademika, po ničemu, ni po trajanju.
Kako to može reći ovoj Ardian da albanski književnici nisu stvarali « unutar zidova », kad je lično on pisao za Akademika Burovića, za njegovo stvaranje upravo unutar zidova i posebno za sonet « Doći ću ! » ?! Mora da su ga Enverovci dobro pritegli !
Naglašavamo da nije samo Akademik Burović albanski disident. Albanski narod je iz svog njedra izveo i puno drugih disidenata i, ako mi govorimo o Akademiku Buroviću, to je iz razloga što se zbog njega negira i postojanje disidencije u albanskom narodu, što su se na njega i okomoli Enverovci, što se sva borba Albanaca protiv disidencije usredsredila na Akademika Burovića.
Negiranjem disidencije oni negiraju jednu od najsvetljijih strana svoje istorije, najherojsku, koju im je branio i brani Akademik Burović kao istorijsku činjenicu, istinu, a ne zato što je on njen glavni pretstavnik.
Koliko da se zna, Akademik Burović je i glavni pretstavnik borbe albanskog naroda protiv socijal-fašističkog terora Envera Hodže i njegove klike besprizornih kriminalaca.
Moguće je da konstruktivni građani albanskog naroda to još nisu shvatili, dok oni, koji su se borili protiv Enverovaca na vlasti sa pozicija buržuazije znaju to sasvim dobro, ali ćute, jer im negiranje disidencije konvenira za njihovu borbu i njihove ciljeve. Pogotovo to znaju sami Enverovci, koji su učini sve i nastavljaju da čine sve (Pa i negiranjem disidencije i izmišljanjem nekakve estetske disidencije !) da bi svoje protivnike prikazali kao reaksionaran elemenat, koji se bore za vraćanje na staro, na buržuasko društveno uređenje.
I dok Akademik Burović nastavlja sa disidencijon ne samo na jugoslovenskom i albanskom, već i na svijetskom nivou, i albanski bezumnici nastavljaju sa njegovim sataniziranjem, potstaknuti i instruirani zato od klike Envera Hodže, koja se grozničavo drži na vlast, svesna svojih monstruoznih zločina, koje je učinila nad narodom i odgovornosti koja ih očekuje.
Nešto se slično događa i po svim ostalim zemljama svijeta, posebno po tzv. Istočnim. Pred konstruktivnim građanima svijeta postavljena je istorijska dužnost da se bore za istinu. Samo se istinom može poći naprijed. Samo će nas istina osloboditi od stalinizma.
Aleksa MUZAKA