Prof. dr Kaplan Burović, akademik

Slučajno, na WEB lista PANORAMA, Tirana, 25 maj 2015, primetih dopis nekakvog Ag Apollona (Sigurno pseudonim !) Disidenca në letërsinë shqipe nga-trebeshina-te-kadare/, (Disidencija u albanskoj književnosti od-Trebeshine-kod-Kadarea/), objavljen u tom listu sa naslovom Disidencija Don Kihota.

Ovaj dopis karakterizuju mnogi kontradiktorni stavovi, koji su – između ostalog – i posledica nepoznavanja od autora tretiranih problema.
Prije svega autor nam govori i bazira svoja pretendiranja na režim, koji je za njega bio komunistički režim, iako sam Enver Hodža, prije smrti, rekao mu je jasno i glasno, da je njegov režim bio režim jedne crne bande, kriminalne i omražene od čitavog naroda. Znači, u Albaniji ne samo da nismo imali komunistički režim, već nismo imali ni socijalistički režim, šta više – ni narodnu vlast, jer – odmah kako je proklamirana narodna vlast i proleterska diktatura – poče i uzurpacija te vlasti i te diktature, njihova zamjena sa ličnom i neograničenom vlašću Envera Hodže, kao i sa njegovom ličnom social-fašističkom diktaturom: socijalistička sa rečima i parolama i fašistička u praksi. Tako da nam o disidenciji Don Kihota govori sam Don Kihot.
U nastavku Don Kihot nam govori o disidenciji ne poznavajući je ni za sebe, ne znajući što to nazivamo disidencijom. On kaže konkretno: “Poznaju se kao disidenti oni koji se nisu složili sa socijalističkim sistemom i koji su se na razne načine borili protiv komunizma”.
Zotri Apollone, Enver Hodža je odrao na živo komuniste zatvora u Burelju i oni, umirući, pljunuli su mu u njušku: “Smrt fašizmu Envera Hodže! Živio komunizam !”
Disidenti nisu bili antikomunisti, već dosledni komunisti, konsekventni i odani toj stvari do smrti. Oni su se borili (I bore se !) protiv “komunista” Stalina, Tita, Envera Hodže i tutti quanti, jer su otkrili kod njih groznu izdaju stvari komunizma.
Pošteni nacionalisti albanskog zatvora u Bureli izjavili su otvoreno: “Od kad se vratio Enver Hodža iz Moskve (1960), oštricom sablje udara po komunistima, dok njenom tupom stranom udara po nama, nacionalistima !”
Što su bili ovi komunisti ?! Zar nisu bili disidenti ?! Enver Hodža sa njegovim homolozima u Istočnom Svetu učinili su sve da ih karakterišu i pretstave kao „sluge buržuazije“, kao deklasirane i izdajnike komunističke kauze. Među njima bilo je ne malo od onih koji su se slomili: iako nisu bili izdajnici, pred sudom su priznali optužnicu-izdaju, jer nisu imali snage da trpe teror „komunista“. Ali je bilo i heroja, koji su Stalina, Tita i Envera Hodžu pljunuli u njušku, usmeno i pismeno :

As shqiptarizëm,                                    Ni  nacionalizam,
As komunizëm                                       Niti komunizam
               Këtu nuk ka !                                       Ovde nema !  
…   …   …                                              …   …   …
Veç banditizëm,                                      Samo banditizam,
Ultra fashizëm –                                     Ultra fašizam –
          Mendja s’ta merr !                                    Zamisliti ne možeš!                         
Hitleri vetë,                                             Sam Hitler,
Po t’ishte n’jetë –                                   Kad bi bio u životu –  
          Do thonte: - T m e r r !                            Rek’o bi : “Užas !”

Zatvor u Tirani,
dana 21 maj 1971.

Pa gdje hoćete disidenciju preko ove disidencije ?! Gdje to imamo disidencije preko ove disidencije ?! Treba da ste totalno slijepi, da biste je negirali. Ne samo eks-članovi Partije, već i oni koji nikada nisu bili članovi te Partije, pa niti neke druge partije, postojali su na disidentne pozicije i borili su se dušom i tijelom za stvar komunizma, manifestirajući njihov heroizam upravo čelo u čelo sa Enverom Hodžom. Ovi su heroji i natjerali E.Hodžu, primorali ga da prizna usmeno i pismeno da: “Oni koji danas upravljaju Partijom i Državom u Albaniji, nisu ništa drugo, već jedna crna banda, kriminalna i omražena od sveg naroda”.
Znači – ne komunisti i komunistička vlast, već CRNA BANDA !
Ovo nisu postigli disidenti nijedne druge zemlje na svijetu. Izvolite proveriti ! Ovo je postigao samo naš disidenta Kaplan Burović, okovan u gvožđa i beton monstruoznog zatvora u Burelji, nazvavši Albaniju – još 1952.godine – GOLGOTOM, čime je zaslužio da se nazove DISIDENT Br. 1 Albanije i Evrope, pa i svijeta.
Mnogo vremena prije osporavanja disidencije Akademiku Buroviću od strane Enverovaca, Universitet Nju Jorka je izjavio: “Kaplan Burović je famous Albanian dissident and historian”, dok Association française d’etudes sur les Balkans, pošto su se složili sa Universitetom Nju Jorka da je Akademik Burović famous Albanian dissident and historian, proklamira ga za Mandelu Albanije, dodajući : „Etant donné que les Albanais du CDB rendent beaucoup hommage à des personnalités, je voudrais que l'on rendent hommage à ce grand homme Kaplan Resuli - Burovich, qui a sacrifié sa vie pour la recherche ».
Albanska mafija na vlast, bojeći se da se Akademik Burović, izlazeći iz višedecenijskog albanskog zatvora, ne proglasi za Disidenta Br. 1 na svijetu i da se ne laurira Nobelovom Nagradom, hitno su proglasili svog Ismaila Kadare za disidenta Br. 1 na svijetu, lansirali ga na Zapad i stvorili od svojih agenata « uškopljenu disidenciju », kako ju je nazvao književnik Kasem Trebeshina, pošto je i on prošao kroz albanski zatvor.
Pošto niko nije prihvatio Kadarea ni za najbočnijeg disidenta, izjavili su da Albanija nema svoju disidenciju. Tako ovi Albanci brišu čitavu jednu etaku iz svoje istorije, samo i samo da im Akademik Burović ne bude pretstavnik njihove disidencije. A zašto ?! Pa ovaj Akademik ne samo što svojim nacionalnim porijeklom nije Albanac, već je i Jugosloven (Srbo-Crnogorac !), što više i afirmiran još od 1952. godine kao Jugoslovnski disident Br. 1, pa i Evropski, i svijetski, a sa njegovom dobro poznatom disidentnom poemom BOJANA, objavljena u Dubrovniku 1952.
Ne zna ovo gospodin Apolloni ?! Zna, zna, sasvim dobro zna ! Ali, pošto ne piše mozgom i savešću, pošto piše pod naređenjem i porukom, izrazio se tako, kako su ga instruirali, ne spominjući nigde pravog disidenta, koji je do danas objavio 150 djela, od početka do kraja sasvim disidentna i sa takvim umjetničkim i historijskim vrijednostima, da ih je albanski narod proglasio za JEVANĐELJE albanskog patriotizma i za glavna djela albanske proze svih vremena.
Ne spominjanje Akademika Burovića i njegov famozni roman IZDAJA u jednoj studiji o albanskoj disidenciji, ne znači injorancu, neznanje, nepoznavanje stvari, već mržnju, slijepu mržnju prema autoru. A sa mržnjom se ne piše istorija.
Mržnju prema Akademiku Buroviću zasadili su u Albaniji i u njenoj dijaspori Enverovici, koji su ga uhapsili i kaznili smrću sasvim nevinog i sasvim svesni da je nevin.
Pošto je izdržao tri decenije zatvora, Albanski Parlamenat mu je priznao punu nevinost, pa su ga pozvali i da se vrati u Albaniju, izjavljujući službeno da je potpuno nevin osuđen i da za njih pretstavlja konstruktivnog građanina, za koga oni imaju potrebu. Samo Ismail Kadare pretendira dan-danas da slučaj Akademika Burovića još nije rešen, tobože se nastavlja istraga da nije stigao u Albaniji kao agent UDB-e. I dok ovaj Kadare sjedi u Parizu, jer se ne smije pojaviti u Albaniji, da ga narod ne linčuje, Akademik Burović – koga svi Enverovci optužuju za agenta UDB-e, slobodno se šeta centrom Tirane i sastaje se sa svojim drugovima i kolegama iz zatvora.
Akademika Burovića su Enverovci živog odrali 10 puta uzastopno, razorili mu porodicu, prostutuirali suprugu i kćerku, sina uhapsili, a njegovoj nevjesti ubili dijete od pet mjeseci u utrobi i tako srušili i ovaj brak. Nema tog zločina koji nisu učinili protiv njega, njegove supruge i njegove djece. Nema tog zločina koji i dan-dans ne čine.
Bestijalnu mržnju prema Akademiku Buroviću zasadili su Enverovci u Albaniji i širom albanke dijaspore, a uz svestranu pomoć jugoslovenske UDB-e. Iako mu je Albanski Parlamenat priznao punu nevinost i proglasio ga nekažnjenim, Enverovci, i oni koji se vuku za nos od njih, nastavljaju da ga optužuju svakakvim lažima i falsifikatima, pa i da ga sataniziraju, kao što se nije satanizirao nijedan okupator Albanije, ni turski sultani, ni Musolinijevi Italijani, niti Hitlerovi Germani, jer se na sve strane svijeta vije zastava lažne demokratije.
Kažnjavajući ga potpuno nevinog sa 43 godina monstruoznog zatvora (Za svo vrijeme zatvora nisu mu dozvolili da vidi nikoga od svojih, ni svoje roditelje, niti djecu !), deset puta su ga na živo odrali u doslovnom smislu ove riječi i permanentno radili na tome da ga fizički likvidiraju.
Eks-ministar Prosvijete i Kulture Crne Gore književnik Budimir Dubak, između ostalog kaže : “Kaplan Burović je prošao i još uvijek prolazi kroz Golgotu”.
Albanski kulturolog i diplomata Esat Myftari piše: “albanska država ponela se kao zvijer sa Kaplanon Resuli i sa njegovom djecom, provocirala ga i uvrijedila do srži ljudskog dostojanstva, u jedno vrijeme kad je on radio i doprinio za albanski narod sa jednom rijetkom građanskom smjelošću, sa dušom i rodoljubivom posvijećenošću…došlo je vrijeme da se baci svijetlost do najtamnijih skutova o ciljevima onih koji su zgotovili tragediju Kaplan Resuli…”
Istina je ova: Stalinisti na sve strane svijeta (I posebno oni koji su bili i još uvijek su na vasti !) pretendiraju za sebe da su komunisti i da svi oni, koji su im se suprotstavili na bilo koji način, bili buržuji ili deklasirani. Oni koji kao Enver Hodža priznaše za sebe da nisu bili komunisti, već banditi, jako su rijetki. Na ovaj način oni negiraju postojanje disidencije u njehovoj zemlji i kao svoje protivnike priznaju samo buržuaziju i deklasirane.
Kaplan Burović, kako u ćelijama monstruoznog zatvora u Burelju, gdje je preživio i kliničku smrt od tortura glađu, isto tako i aktuelno, u Švajcarskoj, gde mu je dat status političkog emigranta i nastavljaju sa svakakvim torturama, demostrirao je i demostrira komunističku partijnost, kako u njegovom svakodnevnom životu, tako i preko njegovih djela. Upravo za ovo, jedna Komunistička Partija, prije nekoliko godina poslala mu je svoju člansku kartu, dok mu drugi šalju zlatne medalje, proglašavaju ga za NARODNOG HEROJA, pa i za VITEZA ISTINE.
I Srpska Pravoslavna Crkva, iako ima posla sa jednim ateistom i komunistom, videći čistotu njegove duše i odanost, samopožrtvovanost u odbrani ISTINE, dekoriše ga svojim najvišim odlikovanjem, zlatnom medaljom “Petar II Petrović – Njegoš “, istupajući ovako u njegovu odbranu od onih krvnika i zločinaca, koji su ga masakrirali i nastavljaju da ga masakriraju, koji su ga negirali i nastavljaju da ga negiraju, upravo zato što se borio (I bori se !) kao niko drugi za slobodu i demokratiju. Zato što se borio (I bori se !) kao niko drugi protiv stalinizma. Zato što se borio (I bori se !) kao niko drugi za ISTINU.
Upravo u borbi protiv stalinizma-enverizma, kako u ćelijama monstruoznog zatvora Burelji, gdje je od gladi pretrpio i kliničku smrt, tako i aktuelno u Švajcarskoj, gdje mu je dat status političkog emigrant i nastavlja se sa svakakvim torturama, on je nastavio sa svojim stavom disidenta i konstruktivnog građanina, da su ga kao takvog najzad priznali i oni koji ga 1970. uhapsiše i kazniše na 43 godina monstruoznog zatvora.
Ili nije istina ovo g. Fatos Nano ?!
Ismil Kadare, pošto se busao u prsa za disidenta Br. 1 Albanije, Evrope i svijeta, videći da ga niko ne prihvaća ni za najobičnijeg disidenta, izjavi : “Niti sam bio i niti sam disident, pa ni nacionalista !” Ovo je istina, a ne ono što nam naglaba Enverovac Ag Apolloni !
Poslije ovoga Enverovci izjaviše da albanski narod nema disidencije, jer – kad nije Ismail Kadare disident – niko ne treba da se prizna za disidenta.
Negiranje albanske disidencije jeste negiranje jedne istorijske istine, koju je branio i brani akademik, prof. dr Kaplan Burović kao niko drugi. Braneći albansku disidenciju on je branio (I brani !) dostojanstvo albanskog naroda. U znak zahvalnosti Albanci ga sataniziraju kao što do danas još nisu satanizirali nikoga.

Danilo DANČETOVIĆ